my soulmate.. เนื้อคู่ หรือคนรู้ใจ

   CHaPTER 1

         ท่ามกลางความวุ่นวายภายในโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง ที่ตั้งอยู่กลางเมืองหลวง ผู้คนทั้งนอกและในโรงเรียนต่างเดินกันพลุกพล่าน รถยนต์รถโดยสาร ที่เป็นพาหนะรับส่งคนทำงาน วิ่งกันขวักไขว่จนแน่นเต็มท้องถนนใหญ่ แสงอาทิตย์สาดส่องมาแต่ไม่อาจสว่างเท่าแสงไฟจากรถยนต์ที่ติดแน่นกันอยู่หน้าโรงเรียนแห่งนี้

ก้อย แกไม่ไปกินข้าวหรอ เสียงใสจากเพื่อนสาวหน้าตาดูห้าวเล็กๆอย่างเพลง ลอยมาพร้อมเสียงฝีเท้าดังของเจ้าตัว เพลงเป็นคนนิสัยตลก เธอหูตาไวที่สุดของที่สุด มีข่าวอะไร หรือเรื่องอะไรเกิดในโรงเรียน เธอมักเป็นคนแรกที่รู้ หรือไม่เธอก็มักจะอยู่ในในเหตุการณ์นั้นๆอยู่เสมอ

ยัง เดี๋ยวขอจดงานตรงนี้เสร็จก่อนนะ แกไปก่อนก็ได้ ก้อย คือชื่อของหญิงสาวหน้าตาธรรมดาๆคนหนึ่ง เธอเป็นคนกล้า บ้าบิ่น และเป็นที่รู้จักของคนทั่วไปในโรงเรียน เพราะเธอเป็นเด็กกิจกรรม เป็นรุ่นพี่ที่รุ่นน้องนับถือ และเป็นเพื่อนรักของประธานนักเรียน ที่มีแต่รุ่นน้องมาตามจีบ

แล้วแฟนแกล่ะ ไปไหนซะแล้ว แฟนที่ว่านี่คือ ประธานนักเรียนนั่นแหละ เพราะก้อยนั้นสนิทกับเพื่อนคนนี้จนเหมือนจะเป็นแฟนกันไปแล้ว

มันไปยื่นเรื่องตั้งชมรมใหม่ให้ฉัน ก้อยเป็นคนรักเสียงเพลงและเสียงดนตรี เธอจึงอยากจะตั้งชมรมเกี่ยวกับการร้องมาโดยเฉพาะ เพราะว่าชมรมดนตรีไม่ได้สอนรวมการร้องเพลง

มาแล้ว เสียงที่ฟังคุ้นหูของเพื่อนรักอย่าง ต้น ดังกระทบเข้ามาในหู ทำให้สองสาวที่คุยกันอยู่รีบหันไปมองเจ้าของเสียง ก้อยยืนขึ้นด้วยความตื่นเต้นเรื่องชมรมของตนเอง

เป็นไงบ้าง ได้รึเปล่า หนุ่มหล่อถอนหายใจยาวทำหน้าตากลัดกลุ้มอย่างพูดไม่ถูก

ไม่ได้หรอ ก้อยที่ยิ้มอยู่อย่างมีหวัง หุบยิ้มหวานทันทีที่เห็นสีหน้าไม่สู้ดีของต้น

ได้สิ ฉันเป็นใคร นี่ประธานนักเรียน ต้น วีรภาพ วงศ์เดช นะเว้ย ก้อยฉีกยิ้มหวานก่อนจะกอดเพื่อนรักเบาๆ

ขอบใจนะ ไอ้ต้น ทั้งสามคุยกันในขณะที่เดินลงไปที่โรงอาหารเพื่อนทานข้าวเที่ยง ซึ่งทั้งสามมีเวลาพักตามตารางสอนเพียง 50 นาที แต่วันนี้ อาจารย์ที่สอนภาคบ่ายลาหยุด ทั้งสามเลยมีเวลาพักนานถึง 2 ชั่วโมงครึ่งเลยทีเดียว

.

.

          วันๆหนึ่งมักผ่านไปเร็วเสมอ ก้อยชวนต้นไปหาห้องเรียนเก่าที่ว่างๆเพื่อนทำเป็นห้องของชมรม ก้อยเดินขึ้นตึกเก่าสภาพดูไม่ดีนัก ด้านในตึกเคยเป็นโรงยิมเก่า แต่ตั้งแต่ทางโรงเรียนสร้างตึกขึ้นมาใหม่ โรงยิมนี้ก็ถูกปิดลงเพราะขนาดเล็กกว่าโรงยิมที่พึ่งสร้างของตึกใหม่ ต้นทำเรื่องขอใช้ตึกๆนี้กับผู้อำนวยการและมันก็ผ่านไปได้ด้วยดี ต้นอ้างว่า จะทำตึกให้สะอาด เผื่อมีงานอะไรจะได้ใช้ตึกนี้ได้ ท่านผู้อำนวยการก็เห็นด้วยเต็มที่ จึงสนับสนุนงานนี้ของทั้งสอง โดยให้นักการของโรงเรียน ช่วยเข้าไปทำความสะอาด ใช้เวลาเพียง 1 ชั่วโมง ห้องที่ดูไม่มีความงามเลยก็ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นห้องสะอาดตาขนาดกว้าง ทั้งสองบอกขอบคุณนักการก่อนจะเตรียมตัวกลับบ้าน

ไปกันเหอะ ป่านนี้ไอ้เพลงรอกินข้าวจนหน้าแห้งแล้วมั้ง เนื่องจากบ้านของก้อยและเพลงอยู่ห่างจากโรงเรียนมาก การจราจรตอนเช้าก็ติดขัด พ่อแม่ของเพลงและก้อยจึงสั่งให้ทั้งสองมาอยู่หอพักใกล้โรงเรียน ตอนเช้าจะได้ไปสะดวกขึ้น

เออ ฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน ไปกินข้าวห้องแกได้รึเปล่าวะ ต้นหยิบเป้ขึ้นมาสะพายก่อนจะถามออกไป

ได้เลย เอาเป็นว่าถือว่าฉันเลียงแล้วกัน แล้วก็ฉลองให้กับชมรมใหม่ด้วย หลังจากพูดเสร็จ ก้อยก็เอื้อมมือไปตบบ่าของเพื่อนที่ยืนน้ำลายสออยู่ข้างๆเบาๆก่อนจะเดินกลับหอพักด้วยกันทั้งคู่

เมื่อทั้งคู่เดินเท้ามาถึงหอพัก ต้นก็เอ่ยปากถามคำถามกวนประสาทคนที่เช่าห้อง

แกมาอยู่นี่ ไม่กลัวหรอวะ

กลัวอะไร

ผะ...ผะ..ผีไง

หึ แกน่ากลัวกว่าผีอีก ไอ้ต้น เลิกพูดมากได้แล้ว อยากกินอะไรเปล่า ก้อยเดินไปใต้หอพัก มีร้านสะดวกซื้อเล็กๆอยู่ เธอเดินเข้าไปหยิบตะกร้าสีเขียวอ่อนมา ก่อนจะเดินหยิบขนม นม เนย ของกินจุกจิก น้ำอัดลม ยา ใส่ลงไปจนตะกร้าเล็กๆนั้นเต็ม

ทั้งหมด 423 บาทครับ ก้อยก้มหยิบเหรียญในกระเป๋าสตางค์ออกมา 3 บาทก่อนจะยื่นแบงค์ห้าร้อยกับแบงค์ยี่สิบให้คนคิดเงิน

ขอบคุณครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่ครับผม ก้อยเงยหน้ามองเจ้าของเสียงที่ยังไม่ได้ทอนเงินมาให้

พี่นกล่ะคะ เธอไปไหน ก้อยถามหาผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี พี่นกคือแคชเชียร์ที่มักทอนเงินผิดๆให้ แต่วันนี้ เธอกลับไม่อยู่ กลับมีผู้ชายคนใหม่มาทำงาน ซึ่งเธอไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน

พี่นกไม่สบายครับ ผมชื่อนนท์ เป็นน้องเขา มาทำงานแทนน่ะครับ ชายหนุ่มพูดจาสุภาพ ก่อนจะส่งแบงค์ร้อยมาให้ ก้อยรับไว้ก่อนจะพยักหน้ารับเป็นอันรู้เรื่อง เธอกวาดสายตาหาเพื่อนรักที่น่าจะยืนเก๊กอยู่ด้านนอกร้าน ก่อนจะเรียกเจ้าตัวเข้ามาถือของ

งั้น ฝากบอกพี่นกด้วยว่าหายไวๆ ก้อยยิ้มหวาน ก่อนจะหยิบถุงพลาสติกสีขาวของร้านที่ใส่ของอยู่เต็มออกไปส่งให้ไอ้เพื่อนตัวดี

โห นึกว่าไปเหมามาทั้งร้านซะอีก ต้นแซวหน้าตาสดใส

แกก็ พูดจาตลกๆ

คนในร้านน่ะ กิ๊กแกหรอวะ

อีต้น ก้อยตวาดเสียงสูง ต้นวิ่งหนีนำไปข้างหน้า โขคดีที่มีคนออกมาพอดี ประตูคีย์การ์ดเลยเปิด ประตูลิฟต์ยังเปิดค้างอยู่ ต้นรีบวิ่งเข้าไปด้านในก่อนจะทำหน้าล้อเลียนคนที่ยังวิ่งมาไม่ถึง ไม่นาน ทั้งสองก็ขึ้นมาจนถึงห้องของก้อย ก้อยหยิบคีย์การ์ดมาเปิดประตู ก่อนจะเปิดประตูกว้างให้คนแบกของเดินเข้ามาได้

วางบนโต๊ะนั่นแหละแก ก้อยชี้นิ้วไปที่โต๊ะกระจกหน้าโซฟาตัวยาว ในห้องถูกตกแต่งอย่างหรูหรา กำแพงผนังทุกด้านล้วนเป็นสีขาวดูแล้วสะอาดตา โซฟาตัวยาวสีแดงตัดกับสีพรมสีดำที่วางอยู่ใต้โซฟา จอโทรทัศน์ LCD สีดำเงา กับลำโพงพร้อมชุด Mini Theater สีดำเข้ากับจอทีวี รูปภาพสีจัดถูกแขวนอยู่บนกำแพงด้านข้าง ไฟในห้องส่องแสงสีส้มสลัวๆ ตู้โชว์กระจกสีดำ ถูกวางเพื่อแบ่งเขตระหว่างห้องรับแขกกับห้องครัว ชุดครัวสีขาวผสมสีเขียวครีมดูสะอาดสะอ้าน โต๊ะทานข้าวสีขาวตัวยาวถูกวางไว้บนพรมสีเขียวครีม เก้าอี้ก็ดูน่านั่งเสียเหลือเกิน เดินไปหน่อยก็จะพบประตูกระจกสำหรับออกไปยังระเบียงห้องพัก ด้านนอกมีโต๊ะกับเก้าอี้ชุดเล็ก สำหรับดื่มอะไรตอนเช้าๆ ห้องน้ำสีขาวถูกปูด้วยกระเบื้องหินอ่อน มีม่านสีใสกั้นสำหรับอาบน้ำ แต่ในห้องนี้กลับมีคนอยู่เพียงสองคนเท่านั้น

เพลง ไอ้เพลง ฉันซื้อขนมมาเยอะแยะเลยนะแก เพลงเดินเข้ามาในห้องรับแขก หน้าตาเหมือนคนพึ่งตื่นนอน

โอ้โห แกนี่เอาแต่นอนนะ ต้นเห็นดังนั้นจึงเอ่ยทัก

อ้าว ไอ้ต้น ไอ้ก้อย แกเอาแฟนแกมาทำไมเนี่ย เพลงแกล้งพูด

แก ฉันได้ห้องเปิดชมรมแล้ว มันทำเรื่องขอให้ฉันเองเลยนะเว้ย ก้อยพูดอย่างอมยิ้ม

จริงหรอแก ห้องไหนล่ะ

ก็โรงยิมเก่าที่ตึกเก่าไง ฉันไปทำความสะอาดมาแล้ว กว้างดี เวลาร้องเสียงจะได้เต็มที่ ก้องดีด้วยนะ ทั้งสามพูดคุยกันพร้อมจัดแจงทานอาหารกัน ช่วงเวลาแห่งความสุขผ่านไปด้วยดี ต้น เห็นว่าดึกมากแล้ว จึงขอตัวกลับก่อน ก้อยจึงอาสาไปส่ง

ขอบใจมากนะก้อย ส่งแค่นี้ก็พอ กลับห้องได้แล้ว ก้อยยังยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน

เออน่า ไปเถอะ ต้นลองพูดอีกครั้ง ก้อยกอดต้นเป็นการขอบคุณเรื่องชมรม ก่อนจะโบกมือลา แล้วเดินกลับหอพักไป